Την Τραπεζούνταν έγυρτ'σα

Νίκος Παπαβραμίδης -
Την Τραπεζούνταν έγυρτ'σα

Την Τραπεζούνταν έγυρτ’σα

τ’ εννέα μαχαλάδες,

και για τ’ εμέν ’κί ͜ευρέθανε

στραβοί προξενητάδες.

Ένα κορτσόπον αγαπώ-ν

εγώ-ν ας σην Κεμέρκαν,

επήγα για να παίρ’ ατέν

ατέν εμέν’ ’κί ͜εδώκαν.

Έναν κι άλλον εγάπεσα-ν

εγώ-ν ας σον Χριστόν -ι,

επήγα για να παίρ’ ατέν

λέγνε με τ’ εσόν’ ’κί ͜έν’ -ι.

Δέβα μάννα δέβα μάννα

δέβα κι αγλήγορα έλα,

άρ’ εύκαιρος πά’ μ’ έρχεσαι

την νύφεν έπαρ’ κι έλα.

Δέβα μάννα ’ς σο χωρίον

πούλτ’σον τη κυρού μ’ τον βίον,

έπαρ’ κι έλα τα παράδες

αγοράζω ματαράδες.

Ματαράδες βιρβιλίτζα

για τη χώρας τα κορίτσα.

ΧΚ

Ξενιτεία το φαρμάκι' σ'

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Ξενιτεία το φαρμάκι’ σ’

Ξενιτεία το φαρμάκι’ σ’ πολλοί πίν’ ατό,

’ς σην καρδίαν με ποτήριν άλλοι ξύν’ ατό.

Ζούνε με αροθυμίαν για να κλώσκουνταν,

’ς σοι γαρήδες ’ς σα μωρά τουν σουμά ¹ / οπίσ’ ² ν’ έρχουνταν.

Άλλ’ δουλεύ’νε πέντε χρόνα κι άλλ’ δουλεύ’νε ͜εφτά,

πολεμούν να καζανεύ’νε και πολλά λεφτά.

Άλλος τσακών’ το ποδάρ’ν ατ’ κι άλλος κόφτ’ το χέρ’,

για όλτ’ς έν’ η ξενιτεία δίκοπον μαχαίρ’.

«Μάννα πού έν’ ο πατέρα’ μ’;» κουίζ’ το παιδί’ σ’,

γράφτ’ σε η γαρή σ’ ’ς σο γράμμαν έχ’ κι εβγαίν’ η ψη σ’.

Θέλτ’ς να κλώσκεσαι ’ς σ’ οσπίτι’ σ’ άμαν πουσμανεύ’ς,

στέκ’ς εννέα δέκα χρόνα κι άλλα να μαζεύ’ς.

Ξενιτέα τα ποδάρα σ’ πολλά ’βάρυναν,

’κί ͜εγνωρί’͜εις και τα παιδία σ’ γιατί ͜ετράνυναν.

Κι ͜η γαρή σ’ μαραζωμέντσα έτον ημ’σόν ψη-ν,

για τ’ ατέν ζωή ’κί ͜επέμ’νεν θα εμπαίν’ ’ς σην γην.

ΧΚ

Τα μαλλία μ' ντ' έσπρυναν

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Τα μαλλία μ’ ντ’ έσπρυναν

Τα μαλλία μ’ ντ’ έσπρυναν,

ατό πά’ τέρτ’ ’κί ͜ευτάγω.

Με τα μαύρα έρθα ’γώ,

και με τ’ άσπρα θα πάγω.

Που γερά-ν ας αποθάν’,

να μη τυραννίεται.

Όσο ντο γερά και πά’͜ει,

το κορμίν ατ’ λύεται.

Τ’ εβδομήντα αν δαβαίν’

ν’ αηλί ντ’ εύρεν το κακόν.

’Κί ͜επορεί να πορπατεί,

αν ’κί κρατεί το παστόν’.

Τα κακά γεράματα,

τα ποδάρα κόπουνταν.

Άμον γέρ’κα πρόγατα,

’κί ͜επορούν να βόσκουνταν.

ΧΚ

Παράδες 'κί εκαζάνεψα

Γιώργος Αμαραντίδης -
Παράδες ’κί ͜εκαζάνεψα

Παράδες ’κί ͜εκαζάνεψα

ανάθεμα τα λίρας,

τρυγόνα μ’ εροθύμεσα

το στύπον την ματζίρα’ σ’.

Εκόντυνες το φιστάνι’ σ’

έναν χερέαν κι άλλο,

τα παλληκάρα τη χωρί-ν

εσέγκες ένα σ’ άλλο.

Δύο λόγ͜ια θα λέγω σε-ν

άκ’σον ατά καλά -ι,

το υψηλόν το τέρεμα σ’

θα ρού’͜ει σε χαμελά -ι.

Έλα τ’ αρνί’ μ’ ας ’ίνουμες

εμείς σ’ έναν μερέαν,

σ’ ένα τσατάλ’ καφούλ’ απάν’

χτίζομε ͜έναν φωλέαν.

ΧΚ

Εγώ ποπάς 'κί ίνουμαι

Αχιλλέας Βασιλειάδης -
Εγώ ποπάς ’κί ’ίνουμαι

Εγώ ποπάς ’κί ’ίνουμαι

’ς σο ιερόν ’κί ͜εμπαίνω,

σίτα θα ψάλω τραγωδώ

σασεύω κι απομένω.

Επωδός:
Απ’ αδά κι απάν’ μη πας

κόφτ’ τ’ ωτία σ’ ο ποπάς,

όσο και να έν’ ποπάς έν’

άλλο ’κί ξομολογά σε-ν.

Ας λέγω σας ντο είπε με-ν

ένας καλός ποπάς -ι,

έμορφον ηύρες φίλ’ ατό

το κρίμαν μ’ ερωτάς -ι.

(Επωδός)

Επήγα ’ς σον πνευματικόν

είπα την αμαρτία’ μ’,

ατό είπε με τιδέν 'κί ͜έν’

ποίσον ατ’ άλλο μίαν.

(Επωδός)

ΧΚ