Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Ξενιτεία το φαρμάκι’ σ’
Ξενιτεία το φαρμάκι’ σ’
Ξενιτεία το φαρμάκι’ σ’ πολλοί πίν’ ατό,
’ς σην καρδίαν με ποτήριν άλλοι ξύν’ ατό.
Ζούνε με αροθυμίαν για να κλώσκουνταν,
’ς σοι γαρήδες ’ς σα μωρά τουν σουμά 1 / οπίσ’ 2 ν’ έρχουνταν.
Άλλ’ δουλεύ’νε πέντε χρόνα κι άλλ’ δουλεύ’νε ͜εφτά,
πολεμούν να καζανεύ’νε και πολλά λεφτά.
Άλλος τσακών’ το ποδάρ’ν ατ’ κι άλλος κόφτ’ το χέρ’,
για όλτ’ς έν’ η ξενιτεία δίκοπον μαχαίρ’.
«Μάννα πού έν’ ο πατέρα’ μ’;» κουίζ’ το παιδί’ σ’,
γράφτ’ σε η γαρή σ’ ’ς σο γράμμαν έχ’ κι εβγαίν’ η ψη σ’.
Θέλτ’ς να κλώσκεσαι ’ς σ’ οσπίτι’ σ’ άμαν πουσμανεύ’ς,
στέκ’ς εννέα δέκα χρόνα κι άλλα να μαζεύ’ς.
Ξενιτέα τα ποδάρα σ’ πολλά ’βάρυναν,
’κί ͜εγνωρί’͜εις και τα παιδία σ’ γιατί ͜ετράνυναν.
Κι ͜η γαρή σ’ μαραζωμέντσα έτον ημ’σόν ψη-ν,
για τ’ ατέν ζωή ’κί ͜επέμ’νεν θα
εμπαίν’ ’ς σην γην.
ΧΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου