Έλα αρνί' μ' ας σα μακρά

Γεωργούλης Λαφαζανίδης -
Έλα ͜αρνί’ μ’ ας σα μακρά

Έλα ͜αρνί’ μ’ ας σα μακρά

έλα λέγω σε,

έφαγα το καρδόπο’ μ’

κι αναμένω σε.

Έλα ͜αρνί’ μ’ ας σα μακρά

να λελεύω σε,

λάσκουμαι ’ς σα ερημίας

κι αραεύω σε.

Τα ομούτα μ’ έκοψα

ετελείωσα,

εθολώσαν τ’ οματόπα μ’

και εδείσωσα.

Τα στράτας πολλά μακρά

εγένταν αρνί’ μ’,

πολλά η αροθυμία σ’

’ς σην ψη’ μ’ έν’ βαρύν.

ΧΚ

Ατσαπάτ - Σέρρα

Γώγος Πετρίδης -
Ατσαπάτ - Σέρρα

Τη τυφέκι’ μ’ το τάπαν’

άμον το Καρακαπάν,

τη σεβντάς ι-μ’ τ’ όνομαν

γραμμένον έν’ εκεί ͜απάν’.

Σύρον άν’ και σύρον κά’

την φοτάν ’ς σο γιάν’ απάν’,

ο Θεόν την ψη’ μ’ να παίρ’

σ’ άσπρον το κιορτάν’ ’τ’ς απάν’.

(«πατριαρχική» σέρρα)

ΧΚ

Τίκια

Γώγος Πετρίδης -

Τίκια

Τη πόρτας ι-σ’ τα ξύλα

έτερα είν’ έτερα,

τον Θεό’ σ’ αν αγαπάς

κόρ’ έλα ’ς σ’ εμέτερα.

Ακεί πέραν έστεκεν

την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν,

είπ’ ατέν έλα ͜αδακά

η λαλία μ’ χαμελά.

Ωχ ν’ αηλί εμέν ν’ αηλί

’ς σο κιφάλι’ μ’ κάτ’ λαλεί,

ατέναν που θα φιλεί

πάντα θα παρακαλεί.

Μάννα η νύφε τ’ εμόν

ατέ θα φέρτ’ σε νερόν,

’ς σα ξύλα-ν ατέ θα πάει

ήνταν λες ατέν θ’ ευτάει.

Αρνί’ μ’ παρακάλ’ τον Θεόν

να δί’ με και κερδίζω,

έρχουμαι και το καλοκαίρ’

εσέν’ χαρεντερίζω.

Να ποδεδίζω τον Αέρ’

και τον Περιστερών’ -ι,

ατόν θα βάλω μάρτυρα

ντο είσαι ͜εσύ τ’ εμόν’ -ι.

Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι

τ’ ομάτι’ μ αραεύ’ σε,

ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε.

Ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντο δεντ’ς χαμελά -ι,

πασκίμ έν’ ας σην εντροπή’ σ’

ας σο-ν εξέρτ’ς πολλά -ι.

;

Αούτα τα νεότητα μ’

πάνε κι άλλο ’κί κλώσκουν,

άμον εκείνον το χορτάρ’

τα πρόβατα ντο βόσκουν.

ΧΚ

Πάντα λες πάντα γελάς

Κωστάκης Καραπαναγιωτίδης -
Πάντα λες πάντα γελάς

Πάντα λες πάντα γελάς

και ’ς σο πεγάδ’ όντες θα πας,

τα παλληκάρα κομπώντ’ς

και χωρίς σειράν γομώντ’ς.

Έσυρα την κερεντή’ μ’

και ’ς σα τσαλία ͜ανάμεσα,

τη πεκιάρ’ το χόρεμαν

και ’ς σα κορτσόπα ͜ανάμεσα.

Η τρυγόνα μ’ ’ς σον χορόν

και εγώ τερώ το μωρόν,

ατό ’κί ͜υποφέρκεται

και πότε θα ξημερών’.

ΧΚ

Εσύ έ'εις τ' ήλ' τα κόκκινα

Γιώργος Αμαραντίδης -
Εσύ έ’͜εις τ’ ήλ’ τα κόκκινα

Εσύ έ’͜εις τ’ ήλ’ τα κόκκινα

τη φέγγονος τ’ ασπρότας,

εσέν’ που έχ’ τη σκύλ’ ο γιον

πρέπ’ να κλειδών’ τα πόρτας.

Σ’ εσέν’ ’κί πρέπ’ το κάμασιν

σ’ εσέν’ ’κί πρέπ’ το θέρος,

σ’ εσέν’ ιγεύ’ η αγκαλιά

σ’ ένα-ν ησύσχον μέρος.

Ζεβρά να πας δειλαίνεσαι

δεξά να πας φογάσαι,

δέβα τογρίαν εμπροστά

σ’ εκείνον π’ αγαπά σε.

Αρχόντισσα θα έχω σε

βασίλισσα θα είσαι,

τσιτσέκια τριαντάφυλλα

θα στρώνω και θα κείσαι.

ΧΚ