Τίκια

Γώγος Πετρίδης -

Τίκια

Τη πόρτας ι-σ’ τα ξύλα

έτερα είν’ έτερα,

τον Θεό’ σ’ αν αγαπάς

κόρ’ έλα ’ς σ’ εμέτερα.

Ακεί πέραν έστεκεν

την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν,

είπ’ ατέν έλα ͜αδακά

η λαλία μ’ χαμελά.

Ωχ ν’ αηλί εμέν ν’ αηλί

’ς σο κιφάλι’ μ’ κάτ’ λαλεί,

ατέναν που θα φιλεί

πάντα θα παρακαλεί.

Μάννα η νύφε τ’ εμόν

ατέ θα φέρτ’ σε νερόν,

’ς σα ξύλα-ν ατέ θα πάει

ήνταν λες ατέν θ’ ευτάει.

Αρνί’ μ’ παρακάλ’ τον Θεόν

να δί’ με και κερδίζω,

έρχουμαι και το καλοκαίρ’

εσέν’ χαρεντερίζω.

Να ποδεδίζω τον Αέρ’

και τον Περιστερών’ -ι,

ατόν θα βάλω μάρτυρα

ντο είσαι ͜εσύ τ’ εμόν’ -ι.

Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι

τ’ ομάτι’ μ αραεύ’ σε,

ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε.

Ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντο δεντ’ς χαμελά -ι,

πασκίμ έν’ ας σην εντροπή’ σ’

ας σο-ν εξέρτ’ς πολλά -ι.

;

Αούτα τα νεότητα μ’

πάνε κι άλλο ’κί κλώσκουν,

άμον εκείνον το χορτάρ’

τα πρόβατα ντο βόσκουν.

ΧΚ