Τη Παντζερίνας

Κώστας Γαβρίδης -

Τη Παντζερίνας

Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι

τ’ ομάτι’ μ’ αραεύ’ σε,

ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε.

Χορόν χορεύ’ η Φατιμέ

τη σκύλ’ η θαγατέρα,

την Κερεκήν που ͜ελέπει ͜ατέν

’κί ρούζ’ ως την Δευτέραν.

’Χόρεψες πουλί’ μ’ ’χόρεψες

’χόρεψες ενεγκάστες,

πολλά ͜αμαρτίας εποίκες

εμέν’ ντο ’κί ͜εγκαλιάστες.

Εκούρεψαμε τον χορόν

χορέψτεν τούλα τούλα,

αηλί που ’κί ͜ευρέθεν αδά

η χέρα-ν η κουτούλα.

Και με το κεμετζόπο’ μου

’ς σον Άδ’ θα κατηβαίνω,

εκεί παραπονέματα

ένα βραδόν ’κί μένω.

ΧΚ

Τ' εμόν του καρίπ' τ' άλογον

Κώστας Γαβρίδης -

Τ’ εμόν του καρίπ’ τ’ άλογον

Τ’ εμόν του καρίπ’ τ’ άλογον

και το αρματωμένον,

τα χείλα μ’ λέγνε και γελούν

η κάρδα μ’ έν’ καμένον.

Επούλτ’σα του κύρ’ τ’ άλογον

ο κόσμος θα γελά με,

ήντζαν έχ’ έμορφον κορίτσ’

εκείνε η πεθερά μ’ έν’.

Ανάθεμά σε-ν άλογον

το δουκάλτ’ σ’ ’κί πιˬάνω,

έμ’νε απ’ οπίσ’ ’ς σ’ εσέν’

και την εγάπ’ θα χάνω.

Ε ουρανέ παράκλητε

κατήβα ͜αφκά και κρίσον,

εμέν’ και το σαρίν τ’ αρνί’ μ’

’ς σ’ έναν μερέαν ποίσον.

ΧΚ

Ζωή πέει με ντ' εποίκα σε

Αχιλλέας Βασιλειάδης -

Ζωή πέει με ντ’ εποίκα σε

Ζωή πέει με ντ’ εποίκα σε

κι ατόσα πόνα δί’ς με,

θέλω να ζω να χαίρουμαι

κι εσύ πάντα κλαινί’͜εις με.

Έσυρα το ρεβόλι’ μου

εντώκα ’γώ εμένα,

ας σο καρδόπο’ μ’ έτρεξαν
εκατό δράμα αίμαν.

Συλλογισμένα πορπατώ

τα χέρα μ’ σταυρωμένα,

κανείς κακόν να μη παθάν’

πουλί’ μ’ κι άμον εμένα.

ΧΚ