Τ' εμόν του καρίπ' τ' άλογον

Κώστας Γαβρίδης -

Τ’ εμόν του καρίπ’ τ’ άλογον

Τ’ εμόν του καρίπ’ τ’ άλογον

και το αρματωμένον,

τα χείλα μ’ λέγνε και γελούν

η κάρδα μ’ έν’ καμένον.

Επούλτ’σα του κύρ’ τ’ άλογον

ο κόσμος θα γελά με,

ήντζαν έχ’ έμορφον κορίτσ’

εκείνε η πεθερά μ’ έν’.

Ανάθεμά σε-ν άλογον

το δουκάλτ’ σ’ ’κί πιˬάνω,

έμ’νε απ’ οπίσ’ ’ς σ’ εσέν’

και την εγάπ’ θα χάνω.

Ε ουρανέ παράκλητε

κατήβα ͜αφκά και κρίσον,

εμέν’ και το σαρίν τ’ αρνί’ μ’

’ς σ’ έναν μερέαν ποίσον.

ΧΚ