Η νύφε

Γιώργος Αμαραντίδης -
Η νύφε

Ας σ’ όλον προκομέντζα έν’

η νύφε τη Δευτέρας,

την Τρίτ’ αρχινά και εμπαίν’

’ς σα ρωθώνα ’τ’ς αέρας.

Τετράδ’ πρωί θα αρχινά

να παίρ’ τ’ απάν’ το μέρος,

την Πέφτ’ πιˬάνει ͜ατέν τ’ ινάτ’

λέ’͜ει ’κί πάγω ’ς σο θέρος.

Την Παρασκευήν το πρωίν

θα σύρ’ έξ’ την πογιάν ατ’ς,

και την Σάββαν θα κλώσκεται

απάν’ ’ς σην πεθεράν ατ’ς.

Την Κερεκήν ο πεθερό’ μ’

θα λέ’͜ει πολλά κακός έν’,

θα πουσμανεύ’ τα υστερνά

άμα πολλά-ν αργός έν’.

ΧΚ

Η μάννα έν' κρύον νερόν

Νίκος Παυλίδης -
Η μάννα έν’ κρύον νερόν

Όταν γερά η μάννα και άλλο ’κί ͜επορεί,

ατότε θέλ’ βοήθειαν ατότε θέλ’ ζωήν.

Κι όταν θα έρ’ται η ώρα και άλλο ’κί θα ζει,

άμαν ’κί ͜ευτάς το χρέος ι-σ’ θα καίγεται η ψη σ’.

Επωδός:

Η μάννα έν’ κρύον νερόν και ’ς σο ποτήρ’ ’κί ͜εμπαίν’,

η μάννα να μη ’ίνεται η μάννα να μη έν’.

Η μάννα έν’ βράχος η μάννα έν’ ραχίν,

’ς σο δύσκολον την ώρα’ σ’ μανίτσα μ’ θα τσαΐ’͜εις.

Η μάννα έν’ το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν,

τ’ ατινές η αγάπη ’κί ͜ευρίεται ’ς σην γην.

(Επωδός)

Θα δαβαίν’νε τα χρόνα θα ’ερούμε κι εμείς,

ατά είναι με την σειράν ’κί θα γλυτών’ κανείς.

Και ούλ’ πρέπ’ να εξέρουμε σ’ αούτο την ζωήν,

χωρίς τη μάννας την ευχήν κανείς ’κί ͜ελέπ’ χαΐρ’.

(Επωδός)

ΧΚ

Έρθαν οι εμπόρ'

Στέλιος Καζαντζίδης -
Έρθαν οι εμπόρ’

Έρθαν οι εμπόρ’ να παίρ’νε τσάμπαν τον καπνόν,

τον χωράτεν ’κί ͜ερωτούνε ’ς σον λογαρασμόν.

Ο καημένον ο χωράτες πανταλόν’ πά’ ’κί ͜έχ’,

κι ας σην εντροπήν ατ’ κείται ’ς σο κρεβάτ’ απέσ’.

Εμαζεύταν τα παιδία ’τ’ απέσ’ ’ς σο σαλόν’,

τ’ ένα λέ’͜ει παπούτσα ’κί ͜έχω τ’ άλλο πανταλόν.

Έρθανε και τα κορτσόπα ’τ’ απέσ’ ’ς σην αυλήν,

τ’ ένα λέ’͜ει ντουλάπαν ’κί ͜έχω τ’ άλλο μηχανήν.

Εχολάστεν κι ͜η γαρή ατ’ με τ’ ατόν μαλών’,

σκύλ’ υιέ γιατί εδέκες τσάμπαν τον καπνόν.

ΧΚ

Έπαρ' με κόρη

Κωστίκας Τσακαλίδης -
Έπαρ’ με κόρη

Το φέσι’ μ’ ’ς σο γιάν’ απάν’

το πισκίλ’ ’κί κείται απάν’,

τ’ έμορφα τα κορτσόπα

σκοτούνταν σ’ εμέν’ απάν’.

Κόρτσοπον τίνος είσαι

μήλον κόκκινον είσαι,

για τ’ εμέν’ το παλικάρ’

βασιλόπουλον είσαι.

Απουράταν ασαγά

τρέχ’ ολίγον νερόπον,

έπαρ’ με κόρ’ έπαρ’ με

είμαι καλόν παιδόπον.

Το ραχίν χιονίεται

παίρ’ ο ήλεν λύεται,

εγώ τίναν αγαπώ

αδαπέσ’ ευρίεται.

ΧΚ

Εξέρανες τα γόνατα μ'

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Εξέρανες τα γόνατα μ’

Εξέρανες τα γόνατα μ’

έκαψες την καρδία’ μ’,

εμάτ’σες με το σεβνταλούκ’

να έ’͜εις την αμαρτία’ μ’.

Εξέρανες τα χερόπα μ’

επρέσταν τα ταμάρα μ’,

εποίκες με και έχασα

πουλί’ μ’ τα εχτιπάρα μ’.

Εμάρανες τα χειλόπα μ’

εθόλωσες τ’ ομμάτα μ’,

εδίπλωσες κι εποίκες με

πουλόπο’ μ’ δύο κάτα.

Έδεσες ’ποίκες με κορδύλ’

και πολεμάς να γλύντ’ς με,

αν θέλτ’ς με σπίγξον γλύσον με

κι αν ’κί ͜έν’ τέρεν να λύντ’ς με.

ΧΚ

Εγώ για τ' εσέν και μόνον

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Εγώ για τ’ εσέν’ και μόνον

Αδά ’ς σον κόσμον αγαπώ

ίναν Θεόν κι εσένα,

αν θέλτ’ς δέβα ’ς σον ανοιχτήν

και ρώτα για τ’ εμένα.

Επωδός:
Εγώ για τ’ εσέν’ και μόνον

σύρω τη σεβντάς τον πόνον,

και το κιφάλι’ μ’ ’ς σο μαξιλάρ’

ο νους ι-μ’ έν’ ’ς σον δρόμον.

Εσέν’ ρίζα μ’ ντο αγαπώ

αν ίσως λέγω ψέμαν,

το χώμαν ντο καταπατώ

να σύρ’ και πίν’ το αίμα’ μ’.

(Επωδός)

Κόρ’ κρέμασον έναν σταυρόν

κι ͜ίναν Θεόν προσκύνα,

σεράντα ψήα ’σύ μη καί’͜εις

τέρεν κι αγάπα ίναν.

(Επωδός)

ΧΚ

Ε παιδία ντο λέτεν

Γώγος Πετρίδης -

Ε παιδία ντο λέτεν

Ε παιδία ντο λέτεν

πάμε ’ς σην χαμαιλέτεν,

κλέφτομεν έναν κορίτσ’

καν’νάν τιδέν μη λέτεν.

Την κουτσήν θ’ αντρίζ’ν’ ατέν

’κί ͜έχ’νε να φορίζ’ν’ ατέν,

’κί ͜επορούν πέντ’ έξ’ νομάτ’

κά’ για να καθίζ’ν’ ατέν.

Αγαπώ έναν κουτσήν

π’ αγαπά την καλατσήν,

’κί ͜επορώ να παίρ’ ατέν

’ς σ’ οσπίτι’ μ’ ένα βραδίν.

Τονγιαλίν παιδίν είμαι

ας σην Τόνγιαν έρχουμαι,

το μαχαίρ’ ’ς σα μέσα μ’ έν’

’ς σην κουτσήν εχ’ κι έρχουμαι.

Έχω δύο πρόβατα

ατά ’κί πουλώ ’γ’ ατά,

όνταν έρθ’ ο χειμωγκόν

σπάζω ’γώ και τρώγ’ ατά /

/ όνταν έρθ’ ο χειμωγκόν

σπάζ’ ατά και τρώγ’ ατά.

ΧΚ

Δώστε με τα άρματα μ'

Γώγος Πετρίδης -
Δώστε με τα άρματα μ’

Για δώστε με τα άρματα μ’

δώστε με τα φουσέκια μ’,

βαλέστε ͜ατά ’ς σο ταφόπο’ μ’

ας τρώγνε τα σκωλέκια.

Ανάθεμαν τ’ ανάθεμαν

εγώ-ν αΐκον ζήση,

καλλίον με τα χερόπα σ’

άνοιξον το ταφί’ σ’ -ι.

Όλα τα τριαντάφυλλα-ν

απέσ’ ’ς σην κάρδα’ σ’ κείνταν,

ατά που θα μυρίσκεται
τα χρόνα ’τ’ ’κί τελείνταν.

ΧΚ

Βάλτεν μαχαίρια

Γεωργούλης Λαφαζανίδης -
Βάλτεν μαχαίρα

Βάλτεν μαχαίρα πίσταυρα

την ͜εγάπη’ μ’ θα ωράζω,

αν έρχουνταν να παίρ’νε ͜ατέν

πολλούς θα μαχαιράζω.

Θεέ μ’ εσύ βοήθα με

ατείν’ άλλ’ ’κί ͜επορούνε,

τ’ αρνόπο’ μ’ ας σα χέρα μουν

να παίρ’νε πολεμούνε.

Αούτο τ’ εμόν η κάρδα

ντο έχ’ και ’δέν ’κί λέ’͜ει,

τα χείλα μ’ λέγνε και γελούν

κι ατό από ’πέσ’ κλαί’͜ει.

Παρακαλώ παρακαλώ

Χριστόν και Παναΐαν,

ας έλεπα την τρυγόνα’ μ’,

την εβδομάδαν μίαν.

ΧΚ

'Σ σο πέραν τη μαχαλάν

Νίκος Παπαβραμίδης -

’Σ σο πέραν τη μαχαλάν

Το ραχίν χιονίεται (πούλι’ μ’)

παίρ’ ο ήλεν λύεται,

εγώ είμαι σεβνταλής (πούλι’ μ’)

το καρδόπο’ μ’ λύεται.

’Σ σο πέραν (πούλι’ μ’) ’ς σο πέραν

’ς σο πέραν την μαχαλάν,

έναν έμορφον κορτσόπον

καβουρεύ’ τ’ εμόν το ψόπον.

Αρνί’ μ’ την μάννα’ σ’ ντ’ έποικα

και πάντα καταράται,

να τρώ’͜ει ατέν ο γουρζουλάς

να ψοφά να χά’ται.

Τη τυφέκι’ μ’ το ταπάν’ (πούλι’ μ’)

άμον το Καρακαπάν’,

τη σεβντάς ι-μ’ τ’ όνομαν (πούλι’ μ’)

γραμμένον έν’ εκεί ͜απάν’.

Πίνω έναν πίνω δύο

πίνω τρία και μεθώ,

αχ τη χέρας το κορτσόπον

ν’ ανασπάλω ’κί ͜επορώ.

ΧΚ