Το Τσάμπασιν

Σταύρος Πετρίδης -
Το Τσάμπασιν

Εκάεν ξαν’ και το Τσάμπασιν

επέμ’ναν τα τουβάρα γιαρ γιαρ αμάν /

επέμ’ναν τα τουβάρα γιαρ γιαρ αμάν.

Και-ν ερούξαν ’ς σο γουρτάρεμαν

και τ’ Ορντούς τα παλληκάρα γιαρ γιαρ αμάν.

Και-ν ερούξαν ’ς σο γουρτάρεμαν

και τ’ Ορντούς τα τζαναβάρα κομμενόχρονον.

Χάιντε χάιντε το κορτσόπον μπιζίμ ονταγιά,

θα σε πάρω και θα φύγω μα την Παναγιάν.

Ε λαλώ λαλώ ξαν’ γιαρ και ’κί λαλείς,

άι κόφκετ’ η λαλία σ’ γιαρ γιαρ αμάν /

να κόφκετ’ η λαλία σ’ γιαρ γιαρ αμάν.

Και-ν ας σον Θεόν και ν’ ευρίκ’ς ατό

και με την περηφανεία’ σ’ σκυλοκούταβον.

Χάιντε χάιντε γκινταλίμ μπιζίμ ονταγιά,

θα σε πάρω και θα φύγω μα την Παναγιάν.

Άπιστε μ’ ξαν’ και-ν αθεόφοβε μ’,

άρ’ έλα με τ’ εμένα γιαρ γιαρ αμάν /

άρ’ έλα με τ’ εμένα γιαρ γιαρ αμάν.

Και ’ς σα μέσα σ’ να τυλίγουμαι

και τέρ’ με ψύκα μ’ και γέλα κομμενόχρονον.

Χάιντε χάιντε το κορτσόπον μπιζίμ ονταγιά,

θα σε πάρω και θα φύγω μα την Παναγιάν.


(στίχοι στα τουρκικά)

Haydi haydi gidelim bizim odaya

(μετ.: Άντε άντε πάμε στο δωμάτιό μου),
θα σε πάρω και θα φύγω μα την Παναγιάν.

ΧΚ

Επέγ'ναμ' 'ς σα παρχάρια

Adem Ekiz -
Επέγ’ναμ’ ’ς σα παρχάρα

Επέγ’ναμ’ ’ς σα παρχάρα

ε μάννα μ’ με τ’ εσένα,

πάντα νουνίζω κλαίγω

ντ’ εδέβανε τα χρόνα / τα παλαιά τα χρόνα.

Επέγ’ναμε ’ς σ’ ορμάνα

ε μάννα μ’ με τ’ εσένα,

εγώ μικρός έμουνε

εφορτούσουν εμένα.

Μάννα μ’ ’ς σον ύπνο’ μ’ είδα

έμουνε ’ς σα παρχάρα,

το τσαΐρ’ έκοψαμε

’θέριξαμ’ τα χορτάρα.

Μάννα μ’ εσύ σ’ εμένα

τέρεμαν ελέηζες,

’ς σον κόσμον άμον ορφανόν

εφέκες με κι έφυγες.

Την ημέραν ’δάκρυζες

τα βραδία έκλαιγες,

ως να εχόρτασα σε

ας σα χέρα μ’ εξέβες.

ΧΚ

Μακρύν καϊτέ

Κώστας Θεοδοσιάδης -
Μακρύν καϊτέ

Αν αποθάνω θάψον με

σ’ ένα ψηλόν ραχόπον,

ν’ ακούω τσοπάν’ σύριγμαν

και κεμεντζές λαλόπον.

Μάννα μ’ σταυρόν ’κί θα ευρίκ’ς

σ’ έρημον το ταφόπον,

μόνον τα σταυροχόρταρα μ’
θα δείκν’νε σε τον τόπον.

ΧΚ

Ώσπου θα έν’ ο θάνατον (Το τέσσερα)

Αχιλλέας Βασιλειάδης -
Ώσπου θα έν’ ο θάνατον (Το τέσσερα)

Ώσπου θα έν’ ο θάνατον

ώσπου θα έν’ ο χάρον,

κανείς μη κλώσκεται και λέ’͜ει

εγώ ’κί θ’ αποθάνω.

Αούτ’ ο κόσμον ψεύτικον

αγλήγορα τελείται,

πολλά να ζεις πεζεύκεται

ολίγον ’κί κανείται.

ΧΚ

Ώσπου θα έν’ ο θάνατον (Το τέσσερα)

Σωκράτης Φουντόγλου -
Ώσπου θα έν’ ο θάνατον (Το τέσσερα)

Ώσπου θα έν’ ο θάνατον

ώσπου θα έν’ ο χάρον,

κανείς μη κλώσκεται και λέ’͜ει

εγώ ’κί θ’ αποθάνω.

Κόρ’ έπαρ’ ας σο σάβανο’ μ’

κορδέλα ’ς σα μαλλία σ’,

κι όντες θ’ αποδελά’͜εις ατά

να κλαις από καρδίας.

Αν αποθάνω θάψτε με

σύρτεν απάν’ ι-μ’ χώμαν,

αφήστε με παράθυρον

να ͜ελέπω την τρυγόνα μ’.

Ανάθεμα και το ρακίν

ας σ’ όλον το καλλίον,

εκατό δράμα είν’ πολλά

ημ’σόν οκά-ν ολίγον.

ΧΚ