Ώσπου θα έν’ ο θάνατον (Το τέσσερα)

Σωκράτης Φουντόγλου -
Ώσπου θα έν’ ο θάνατον (Το τέσσερα)

Ώσπου θα έν’ ο θάνατον

ώσπου θα έν’ ο χάρον,

κανείς μη κλώσκεται και λέ’͜ει

εγώ ’κί θ’ αποθάνω.

Κόρ’ έπαρ’ ας σο σάβανο’ μ’

κορδέλα ’ς σα μαλλία σ’,

κι όντες θ’ αποδελά’͜εις ατά

να κλαις από καρδίας.

Αν αποθάνω θάψτε με

σύρτεν απάν’ ι-μ’ χώμαν,

αφήστε με παράθυρον

να ͜ελέπω την τρυγόνα μ’.

Ανάθεμα και το ρακίν

ας σ’ όλον το καλλίον,

εκατό δράμα είν’ πολλά

ημ’σόν οκά-ν ολίγον.

ΧΚ