Εσύ τ' εμόν το ακριβόν

Αλέξης Παρχαρίδης -

Εσύ τ’ εμόν το ακριβόν

Εσύ τ’ εμόν το ακριβόν

εσύ τ’ εμόν το έναν,

όντες νοΐζω έρχεσαι-ν

έρ’ται παγών’ το αίμα μ’.

Άνοιξη μ’ και τσιτσάκι’ μ’

παρχαρί’ μανουσάκιν,

μάλαμα’ μ’ και χρυσόν -ι

έναν και μαναχόν -ι.

Εσύ τ’ εμόν η θάλασσα

ντο πάν’ κι έρχουν’ παπόρα,

αν θέλτ’ς φέρ’νε με την χαράν

αν θέλτ’ς φέρ’νε με ζόρα.

Άνοιξη μ’ και τσιτσάκι’ μ’

παρχαρί’ μανουσάκιν,

μάλαμα’ μ’ και χρυσόν -ι

έναν και μαναχόν -ι.

Εσύ αμάραντον τσιτσάκ’

’κί χά’ται η ͜εμορφία σ’,

φογούμαι θα ματάζ’νε σε

τη χώρας τα κουρφίας.

Άνοιξη μ’ και τσιτσάκι’ μ’

παρχαρί’ μανουσάκιν,

μάλαμα’ μ’ και χρυσόν -ι

έναν και μαναχόν -ι.

ΧΚ

Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι

Νίκος Παπαβραμίδης -
Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι

Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι

γιαρ γιαρ αμάν
σεβνταλί’ μ’ αμάν

κι εσύ παραμερί’͜εις με.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

Ντο σίλεγον καρδόπον έ’͜εις

γιαρ γιαρ αμάν

σεβνταλί’ μ αμάν

σίτα γελώ κλαινί’͜εις με.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

Εσέν’ όντας εγάπανα

γιαρ γιαρ αμάν

σεβνταλί’ μ’ αμάν

ας λέγω σε πώς έτον.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

’Σ σην πόρταν απάν’ έστεκες

γιαρ γιαρ αμάν

σεβνταλί’ μ’ αμάν

ημέρα ͜έξεργος έτον.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

ΧΚ

Μάννα μη κλαις και μη πονείς

Στάθης Βενιαμίδης -
Μάννα μη κλαις και μη πονείς

Μάννα μη κλαις και μη πονείς

ντ’ εδέβανε τα χρόνα,

πουδέν’ γιατρός ’κί ͜ευρίεται

για να λαρών’ τα πόνα μ’.

’Σ σην ξενιτάν ερρώστεσα

και ’ς σα κρεβάτα κείμαι,

εφτά γιατροί τερούνε με

όσον την μάννα’ μ’ ’κί ͜είναι.

’Σ σην ξενιτείαν το ψωμίν

πικρόν άμον χορτάρ’ έν’,

μάννα εσύ εποίκες με

κι ͜η ξενιτά εχάρεν.

’Σ σην ξενιτείαν μουσαφίρτ’ς

πάντα ξένος ’κί ͜εχωρά,

εκεί ο ήλον ’κί χουλών’

δέντρον ’κί ͜ευτάει εβόραν.

Ανάθεμα την ξενιτάν

πάντα σκοτία πίσσα,

το ψωμίν ’κί χορτάεται

νερόν ’κί κόφτ’ την δίψαν.

ΧΚ

Σουλτούρα

Κωστίκας Τσακαλίδης -
Σουλτούρα

Σουλτούρα μ’ ποδεδίζω σε

φιλώ και το στομόπο’ σ’,

μόνασον με-ν ένα βραδίν

απέσ’ ’ς σο κρεβατόπο’ σ’.

Για έλα κάτ’ θα λέγω σε

σουλτούρα μ’ μη φογάσαι,

τ’ ομάτα μ’ αραεύ’νε σε

η ψη μ’ πολλά ͜αγαπά σε.

Εμείς μαζί ’κί ’ίνουμες

και χώρα ’κί ͜επορούμε,

σουλτούρα μ’ ντο θα ’ίνουμες

απά’ τώρα ͜ας τερούμε.

ΧΚ

Ανάθεμα και τ' άλογα

Στάθης Βενιαμίδης -
Ανάθεμα και τ’ άλογα

Θα σύρω και σαρεύω σε

με τα σεράντα κάστρα,

εσύ ’κί πεγανεύκεσαι

τον ουρανόν με τ’ άστρα.

Ανάθεμα και τ’ άλογα

και τα κατιρτζιλούκια,

αδά ’ς σο χάλ’ έγκαν εμέν’

γιαβρί’ μ’ τα σεβνταλούκια.

Ανάθεμα και τ’ άλογα

’φέκαν εμάς ’ς σ’ οβάδες,

ελέπ’νε και γελούνε μας

τη χώρας οι νυφάδες.

Όλ’ αποθάν’νε και πάγνε

και πού πάγνε ’κί ξέρ’νε,

κανείς οπίσ’ ’κί κλώσκεται

ντο πάθανε να λέγνε.

Κόρ’ έπαρ’ ας σο σάβανο’ μ’

κορδέλα ’ς σα μαλλία σ’,

όντας αποδελά’͜εις ατά

να κλαις από καρδίας.

Στάθη παίξον την κεμεντζέ’ σ’

νέος είσαι ακόμαν,

ατά τα πέντε δάχτυλα σ’
θα τρώ’͜ει ατά το χώμαν.

ΧΚ