Μάννα μη κλαις και μη πονείς

Στάθης Βενιαμίδης -
Μάννα μη κλαις και μη πονείς

Μάννα μη κλαις και μη πονείς

ντ’ εδέβανε τα χρόνα,

πουδέν’ γιατρός ’κί ͜ευρίεται

για να λαρών’ τα πόνα μ’.

’Σ σην ξενιτάν ερρώστεσα

και ’ς σα κρεβάτα κείμαι,

εφτά γιατροί τερούνε με

όσον την μάννα’ μ’ ’κί ͜είναι.

’Σ σην ξενιτείαν το ψωμίν

πικρόν άμον χορτάρ’ έν’,

μάννα εσύ εποίκες με

κι ͜η ξενιτά εχάρεν.

’Σ σην ξενιτείαν μουσαφίρτ’ς

πάντα ξένος ’κί ͜εχωρά,

εκεί ο ήλον ’κί χουλών’

δέντρον ’κί ͜ευτάει εβόραν.

Ανάθεμα την ξενιτάν

πάντα σκοτία πίσσα,

το ψωμίν ’κί χορτάεται

νερόν ’κί κόφτ’ την δίψαν.

ΧΚ