Ανάθεμα και τ' άλογα

Στάθης Βενιαμίδης -
Ανάθεμα και τ’ άλογα

Θα σύρω και σαρεύω σε

με τα σεράντα κάστρα,

εσύ ’κί πεγανεύκεσαι

τον ουρανόν με τ’ άστρα.

Ανάθεμα και τ’ άλογα

και τα κατιρτζιλούκια,

αδά ’ς σο χάλ’ έγκαν εμέν’

γιαβρί’ μ’ τα σεβνταλούκια.

Ανάθεμα και τ’ άλογα

’φέκαν εμάς ’ς σ’ οβάδες,

ελέπ’νε και γελούνε μας

τη χώρας οι νυφάδες.

Όλ’ αποθάν’νε και πάγνε

και πού πάγνε ’κί ξέρ’νε,

κανείς οπίσ’ ’κί κλώσκεται

ντο πάθανε να λέγνε.

Κόρ’ έπαρ’ ας σο σάβανο’ μ’

κορδέλα ’ς σα μαλλία σ’,

όντας αποδελά’͜εις ατά

να κλαις από καρδίας.

Στάθη παίξον την κεμεντζέ’ σ’

νέος είσαι ακόμαν,

ατά τα πέντε δάχτυλα σ’
θα τρώ’͜ει ατά το χώμαν.

ΧΚ