'Σ σο καλύβι' σ' ολόερα

Αλέξης Παρχαρίδης -

’Σ σο καλύβι’ σ’ ολόερα

’Σ σο καλύβι’ σ’ ολόερα

συρίζω τραγωδώ σε,

άμον ανοιξιζνόν πουλίν

πάντα θα κελαηδώ σε.

Επωδός:

Ο καημένον ο σπουργίτης

πάντα λάσκεται-ν αλήτης,

πόσα φοράς εμόνασες

εμέν’ πουλί’ μ’ ’ς σ’ οσπίτι’ σ’.

Αν έξερες τρυγόνα μου

και τ’ εμόν την καρδίαν,

ας σ’ εγκαλόπο’ σ’ απέσ’ κες

κι εβγάλνες με καμμίαν.

(Επωδός)

Πολλά έχω να λέγω σε

’ς σα χείλα μ’ είν’ γραμμένα,

θα αρχινώ και λέγω σε

αρνί’ μ’ απ’ έναν έναν.

(Επωδός)

ΧΚ

Κορίτσ’ ’κί εντρέπεσαι

Μιχάλης Καλιοντζίδης -

Κορίτσ’ ’κί ͜εντρέπεσαι

Ε κορίτσ’ ’κί ͜εντρέπεσαι

ντο είναι ατά ντ’ ευτάς,

εξέγκανε τ’ όνεμα’ σ’

με τ’ ατόν τον γείτονα’ σ’.

Η μάννα ’τ’ς πάντα νουνίζ’

το κορτσόπον ατ’ς να ͜αντρίζ’,

ατέ τιδέν ’κί ͜εγροικά

λάσκεται ͜έναν παραπάν’.

Το καρδόπον ατ’ς πονεί

τα στράτας όλο τερεί,

και σ’ ορμάνα τα τρανά

ατέ ͜ευτάει τα παλαλά.

ΧΚ

Ανασακιάζομε

Χ. Χρυσανθόπουλος, Φ. Καλιφατίδης -

Ανασακιάζομε

Η κόρ’ εδέκεν το νερόν

απάν’ καικά ’ς σ’ αμπέλια,

’ποίκεν τα μήλα κόκκινα

τα σταφύλια ͜άμον μέλια.

Βαΐων ξαν’ Βαΐων

και του χρόν’ κι άλλο καλλίον,

’ς σ’ όνομα’ σ’ όνομαν εύρα

’ς σο πόι’ σ’ κι άλλο καλλίον.

’Σ ση Χατσηλαρί’ τα στράτας

πουλόπο’ μ’ απαντώ σε,

εντρέπουμαι να λέγω σε

σκύλ’ κουτάβ’ ντ’ αγαπώ σε.

Ανασακιάζομε ανασακιάζομε

έρχουμες επεκεί αδά κι ανασακιάζομε,

εμείς τον εαυτόν εμούν

καν’νάν ’κί φάζομε.

Έμορφον η Επτάλοφος

απάν’ ’ς σο ρακανόπον,

εκεί θα πάει να παρχαρεύ’

τ’ εμόν το τριγονόπον.

Βαΐων ξαν’ Βαΐων

και ’ς σο κάθεν το χωρίον,

’ς σ’ όνομα’ σ’ όνομαν εύρα

’ς σο πόι’ σ’ κι άλλο καλλίον.

Εμέν’ που θα κατηγορεί

και θα περιφρονά με,

εμέν’ κορίτσ’ κανείς μη δί’

γαμπρόν κανείς μ’ ευτάει με.

Ανασακιάζομε ανασακιάζομε

έρχουμες επεκεί αδά κι ανασακιάζομε,

εμείς τον εαυτόν εμούν
καν’νάν ’κί φάζομε.

ΧΚ

Μα την Παναΐαν λέγω

Νίκος Παπαβραμίδης -

Μα την Παναΐαν λέγω

Ούνταν φορείς και-ν αναλλά’͜εις

και πας ’ς σην εκκλησίαν,

μα την Παναΐαν λέγω.

Γουρπάν’ να ίνουμαι ντ’ ευτάς

’ς σην γονατεκκλησίαν,

μα την Παναΐαν λέγω.

Ούνταν φορείς και-ν αναλλά’͜εις

τα σοκάκια γελούνε,

μα την Παναΐαν λέγω.

’Σ σην στράταν ντ’ απαντούνε σε

κλώσκουνταν και τερούνε,

μα την Παναΐαν λέγω /

/ Παναΐα Παναΐα.

ΧΚ

Τη Παντζερίνας

Κώστας Γαβρίδης -

Τη Παντζερίνας

Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι

τ’ ομάτι’ μ’ αραεύ’ σε,

ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε.

Χορόν χορεύ’ η Φατιμέ

τη σκύλ’ η θαγατέρα,

την Κερεκήν που ͜ελέπει ͜ατέν

’κί ρούζ’ ως την Δευτέραν.

’Χόρεψες πουλί’ μ’ ’χόρεψες

’χόρεψες ενεγκάστες,

πολλά ͜αμαρτίας εποίκες

εμέν’ ντο ’κί ͜εγκαλιάστες.

Εκούρεψαμε τον χορόν

χορέψτεν τούλα τούλα,

αηλί που ’κί ͜ευρέθεν αδά

η χέρα-ν η κουτούλα.

Και με το κεμετζόπο’ μου

’ς σον Άδ’ θα κατηβαίνω,

εκεί παραπονέματα

ένα βραδόν ’κί μένω.

ΧΚ

Τ' εμόν του καρίπ' τ' άλογον

Κώστας Γαβρίδης -

Τ’ εμόν του καρίπ’ τ’ άλογον

Τ’ εμόν του καρίπ’ τ’ άλογον

και το αρματωμένον,

τα χείλα μ’ λέγνε και γελούν

η κάρδα μ’ έν’ καμένον.

Επούλτ’σα του κύρ’ τ’ άλογον

ο κόσμος θα γελά με,

ήντζαν έχ’ έμορφον κορίτσ’

εκείνε η πεθερά μ’ έν’.

Ανάθεμά σε-ν άλογον

το δουκάλτ’ σ’ ’κί πιˬάνω,

έμ’νε απ’ οπίσ’ ’ς σ’ εσέν’

και την εγάπ’ θα χάνω.

Ε ουρανέ παράκλητε

κατήβα ͜αφκά και κρίσον,

εμέν’ και το σαρίν τ’ αρνί’ μ’

’ς σ’ έναν μερέαν ποίσον.

ΧΚ

Ζωή πέει με ντ' εποίκα σε

Αχιλλέας Βασιλειάδης -

Ζωή πέει με ντ’ εποίκα σε

Ζωή πέει με ντ’ εποίκα σε

κι ατόσα πόνα δί’ς με,

θέλω να ζω να χαίρουμαι

κι εσύ πάντα κλαινί’͜εις με.

Έσυρα το ρεβόλι’ μου

εντώκα ’γώ εμένα,

ας σο καρδόπο’ μ’ έτρεξαν
εκατό δράμα αίμαν.

Συλλογισμένα πορπατώ

τα χέρα μ’ σταυρωμένα,

κανείς κακόν να μη παθάν’

πουλί’ μ’ κι άμον εμένα.

ΧΚ

Εσύ τ' εμόν το ακριβόν

Αλέξης Παρχαρίδης -

Εσύ τ’ εμόν το ακριβόν

Εσύ τ’ εμόν το ακριβόν

εσύ τ’ εμόν το έναν,

όντες νοΐζω έρχεσαι-ν

έρ’ται παγών’ το αίμα μ’.

Άνοιξη μ’ και τσιτσάκι’ μ’

παρχαρί’ μανουσάκιν,

μάλαμα’ μ’ και χρυσόν -ι

έναν και μαναχόν -ι.

Εσύ τ’ εμόν η θάλασσα

ντο πάν’ κι έρχουν’ παπόρα,

αν θέλτ’ς φέρ’νε με την χαράν

αν θέλτ’ς φέρ’νε με ζόρα.

Άνοιξη μ’ και τσιτσάκι’ μ’

παρχαρί’ μανουσάκιν,

μάλαμα’ μ’ και χρυσόν -ι

έναν και μαναχόν -ι.

Εσύ αμάραντον τσιτσάκ’

’κί χά’ται η ͜εμορφία σ’,

φογούμαι θα ματάζ’νε σε

τη χώρας τα κουρφίας.

Άνοιξη μ’ και τσιτσάκι’ μ’

παρχαρί’ μανουσάκιν,

μάλαμα’ μ’ και χρυσόν -ι

έναν και μαναχόν -ι.

ΧΚ

Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι

Νίκος Παπαβραμίδης -
Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι

Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι

γιαρ γιαρ αμάν
σεβνταλί’ μ’ αμάν

κι εσύ παραμερί’͜εις με.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

Ντο σίλεγον καρδόπον έ’͜εις

γιαρ γιαρ αμάν

σεβνταλί’ μ αμάν

σίτα γελώ κλαινί’͜εις με.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

Εσέν’ όντας εγάπανα

γιαρ γιαρ αμάν

σεβνταλί’ μ’ αμάν

ας λέγω σε πώς έτον.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

’Σ σην πόρταν απάν’ έστεκες

γιαρ γιαρ αμάν

σεβνταλί’ μ’ αμάν

ημέρα ͜έξεργος έτον.

Το πουλί’ μ’ το γιαβρί’ μ’

το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν.

ΧΚ

Μάννα μη κλαις και μη πονείς

Στάθης Βενιαμίδης -
Μάννα μη κλαις και μη πονείς

Μάννα μη κλαις και μη πονείς

ντ’ εδέβανε τα χρόνα,

πουδέν’ γιατρός ’κί ͜ευρίεται

για να λαρών’ τα πόνα μ’.

’Σ σην ξενιτάν ερρώστεσα

και ’ς σα κρεβάτα κείμαι,

εφτά γιατροί τερούνε με

όσον την μάννα’ μ’ ’κί ͜είναι.

’Σ σην ξενιτείαν το ψωμίν

πικρόν άμον χορτάρ’ έν’,

μάννα εσύ εποίκες με

κι ͜η ξενιτά εχάρεν.

’Σ σην ξενιτείαν μουσαφίρτ’ς

πάντα ξένος ’κί ͜εχωρά,

εκεί ο ήλον ’κί χουλών’

δέντρον ’κί ͜ευτάει εβόραν.

Ανάθεμα την ξενιτάν

πάντα σκοτία πίσσα,

το ψωμίν ’κί χορτάεται

νερόν ’κί κόφτ’ την δίψαν.

ΧΚ

Σουλτούρα

Κωστίκας Τσακαλίδης -
Σουλτούρα

Σουλτούρα μ’ ποδεδίζω σε

φιλώ και το στομόπο’ σ’,

μόνασον με-ν ένα βραδίν

απέσ’ ’ς σο κρεβατόπο’ σ’.

Για έλα κάτ’ θα λέγω σε

σουλτούρα μ’ μη φογάσαι,

τ’ ομάτα μ’ αραεύ’νε σε

η ψη μ’ πολλά ͜αγαπά σε.

Εμείς μαζί ’κί ’ίνουμες

και χώρα ’κί ͜επορούμε,

σουλτούρα μ’ ντο θα ’ίνουμες

απά’ τώρα ͜ας τερούμε.

ΧΚ

Ανάθεμα και τ' άλογα

Στάθης Βενιαμίδης -
Ανάθεμα και τ’ άλογα

Θα σύρω και σαρεύω σε

με τα σεράντα κάστρα,

εσύ ’κί πεγανεύκεσαι

τον ουρανόν με τ’ άστρα.

Ανάθεμα και τ’ άλογα

και τα κατιρτζιλούκια,

αδά ’ς σο χάλ’ έγκαν εμέν’

γιαβρί’ μ’ τα σεβνταλούκια.

Ανάθεμα και τ’ άλογα

’φέκαν εμάς ’ς σ’ οβάδες,

ελέπ’νε και γελούνε μας

τη χώρας οι νυφάδες.

Όλ’ αποθάν’νε και πάγνε

και πού πάγνε ’κί ξέρ’νε,

κανείς οπίσ’ ’κί κλώσκεται

ντο πάθανε να λέγνε.

Κόρ’ έπαρ’ ας σο σάβανο’ μ’

κορδέλα ’ς σα μαλλία σ’,

όντας αποδελά’͜εις ατά

να κλαις από καρδίας.

Στάθη παίξον την κεμεντζέ’ σ’

νέος είσαι ακόμαν,

ατά τα πέντε δάχτυλα σ’
θα τρώ’͜ει ατά το χώμαν.

ΧΚ

Έλα αρνί' μ' ας σα μακρά

Γεωργούλης Λαφαζανίδης -
Έλα ͜αρνί’ μ’ ας σα μακρά

Έλα ͜αρνί’ μ’ ας σα μακρά

έλα λέγω σε,

έφαγα το καρδόπο’ μ’

κι αναμένω σε.

Έλα ͜αρνί’ μ’ ας σα μακρά

να λελεύω σε,

λάσκουμαι ’ς σα ερημίας

κι αραεύω σε.

Τα ομούτα μ’ έκοψα

ετελείωσα,

εθολώσαν τ’ οματόπα μ’

και εδείσωσα.

Τα στράτας πολλά μακρά

εγένταν αρνί’ μ’,

πολλά η αροθυμία σ’

’ς σην ψη’ μ’ έν’ βαρύν.

ΧΚ

Ατσαπάτ - Σέρρα

Γώγος Πετρίδης -
Ατσαπάτ - Σέρρα

Τη τυφέκι’ μ’ το τάπαν’

άμον το Καρακαπάν,

τη σεβντάς ι-μ’ τ’ όνομαν

γραμμένον έν’ εκεί ͜απάν’.

Σύρον άν’ και σύρον κά’

την φοτάν ’ς σο γιάν’ απάν’,

ο Θεόν την ψη’ μ’ να παίρ’

σ’ άσπρον το κιορτάν’ ’τ’ς απάν’.

(«πατριαρχική» σέρρα)

ΧΚ

Τίκια

Γώγος Πετρίδης -

Τίκια

Τη πόρτας ι-σ’ τα ξύλα

έτερα είν’ έτερα,

τον Θεό’ σ’ αν αγαπάς

κόρ’ έλα ’ς σ’ εμέτερα.

Ακεί πέραν έστεκεν

την κάλτσαν ατ’ς έπλεκεν,

είπ’ ατέν έλα ͜αδακά

η λαλία μ’ χαμελά.

Ωχ ν’ αηλί εμέν ν’ αηλί

’ς σο κιφάλι’ μ’ κάτ’ λαλεί,

ατέναν που θα φιλεί

πάντα θα παρακαλεί.

Μάννα η νύφε τ’ εμόν

ατέ θα φέρτ’ σε νερόν,

’ς σα ξύλα-ν ατέ θα πάει

ήνταν λες ατέν θ’ ευτάει.

Αρνί’ μ’ παρακάλ’ τον Θεόν

να δί’ με και κερδίζω,

έρχουμαι και το καλοκαίρ’

εσέν’ χαρεντερίζω.

Να ποδεδίζω τον Αέρ’

και τον Περιστερών’ -ι,

ατόν θα βάλω μάρτυρα

ντο είσαι ͜εσύ τ’ εμόν’ -ι.

Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι

τ’ ομάτι’ μ αραεύ’ σε,

ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε.

Ατό το μαύρον το λετσέκ’

άι ντο δεντ’ς χαμελά -ι,

πασκίμ έν’ ας σην εντροπή’ σ’

ας σο-ν εξέρτ’ς πολλά -ι.

;

Αούτα τα νεότητα μ’

πάνε κι άλλο ’κί κλώσκουν,

άμον εκείνον το χορτάρ’

τα πρόβατα ντο βόσκουν.

ΧΚ

Πάντα λες πάντα γελάς

Κωστάκης Καραπαναγιωτίδης -
Πάντα λες πάντα γελάς

Πάντα λες πάντα γελάς

και ’ς σο πεγάδ’ όντες θα πας,

τα παλληκάρα κομπώντ’ς

και χωρίς σειράν γομώντ’ς.

Έσυρα την κερεντή’ μ’

και ’ς σα τσαλία ͜ανάμεσα,

τη πεκιάρ’ το χόρεμαν

και ’ς σα κορτσόπα ͜ανάμεσα.

Η τρυγόνα μ’ ’ς σον χορόν

και εγώ τερώ το μωρόν,

ατό ’κί ͜υποφέρκεται

και πότε θα ξημερών’.

ΧΚ

Εσύ έ'εις τ' ήλ' τα κόκκινα

Γιώργος Αμαραντίδης -
Εσύ έ’͜εις τ’ ήλ’ τα κόκκινα

Εσύ έ’͜εις τ’ ήλ’ τα κόκκινα

τη φέγγονος τ’ ασπρότας,

εσέν’ που έχ’ τη σκύλ’ ο γιον

πρέπ’ να κλειδών’ τα πόρτας.

Σ’ εσέν’ ’κί πρέπ’ το κάμασιν

σ’ εσέν’ ’κί πρέπ’ το θέρος,

σ’ εσέν’ ιγεύ’ η αγκαλιά

σ’ ένα-ν ησύσχον μέρος.

Ζεβρά να πας δειλαίνεσαι

δεξά να πας φογάσαι,

δέβα τογρίαν εμπροστά

σ’ εκείνον π’ αγαπά σε.

Αρχόντισσα θα έχω σε

βασίλισσα θα είσαι,

τσιτσέκια τριαντάφυλλα

θα στρώνω και θα κείσαι.

ΧΚ

Την Τραπεζούνταν έγυρτ'σα

Νίκος Παπαβραμίδης -
Την Τραπεζούνταν έγυρτ'σα

Την Τραπεζούνταν έγυρτ’σα

τ’ εννέα μαχαλάδες,

και για τ’ εμέν ’κί ͜ευρέθανε

στραβοί προξενητάδες.

Ένα κορτσόπον αγαπώ-ν

εγώ-ν ας σην Κεμέρκαν,

επήγα για να παίρ’ ατέν

ατέν εμέν’ ’κί ͜εδώκαν.

Έναν κι άλλον εγάπεσα-ν

εγώ-ν ας σον Χριστόν -ι,

επήγα για να παίρ’ ατέν

λέγνε με τ’ εσόν’ ’κί ͜έν’ -ι.

Δέβα μάννα δέβα μάννα

δέβα κι αγλήγορα έλα,

άρ’ εύκαιρος πά’ μ’ έρχεσαι

την νύφεν έπαρ’ κι έλα.

Δέβα μάννα ’ς σο χωρίον

πούλτ’σον τη κυρού μ’ τον βίον,

έπαρ’ κι έλα τα παράδες

αγοράζω ματαράδες.

Ματαράδες βιρβιλίτζα

για τη χώρας τα κορίτσα.

ΧΚ