Τσοπάνος με τα πρόγατα

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Τσοπάνος με τα πρόγατα

Τσοπάνος με τα πρόγατα

λάσκεται τα γιαζία,

πίνει τα κρύα τα νερά

και σύρ’ την μαναχίαν.

Τσοπάνε μ’ ντο γιοσμάς είσαι

νασάν που έ’͜ει σε άντραν,

άφ’σ’ ατά κι έλα με τ’ εμέν’

τα πρόγατα σ’ ’κί χάνταν.

Τσοπάνε μ’ ποδεδίζω σε

κατήβα ας σα ραχία,

κανείται ͜εσέν’ ντ’ εντώκανε

χαλάζα και βρεχία.

Τσοπάνε μ’ και τα πρόγατα σ’

τσοπάνε μ’ και τ’ αρνόπα σ’,

ατά ͜εγροικούν την χαρά’ σ’

εξέρ’νε ας σα τερτόπα σ’.

ΧΚ

Το αίμαν ας σην καρδία' μ'

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Το αίμαν ας σην καρδία’ μ’

Το αίμαν ας σην καρδία’ μ’

άλλο ’κί τσιμπονίζ’,

έσπρυνανε τα μαλλία μ’

κι ͜η ψη μ’ ’κί ταγιανίζ’.

Τ’ ομμάτ’ ι-μ’ θολών’, το αίμα’ μ’ παγών’

και-ν αραεύω τον θάνατο’ μ’.

Χάρ’ έλα έπαρ’ το ψόπο’ μ’

και ντο ζω ναφιλάν,

γλύτωσον με ας σα πόνα μ’

σ’ εμέν’ ντ’ εγ͜ένταν πελά-ν.

’Κί ͜εχάρα ’ς σην ζωή μ’, χάρ’ έπαρ’ την ψη’ μ’,

ν’ αναπάγουμαι ͜απέσ’ ’ς σο ταφί’ μ’.

Αφού ’κί ͜επορώ να πίνω

ένα χουλάρ’ νερόν,

σουμά σ’ έπαρ’ με Χριστέ μου

απόψ’ ους να μερών’.

Έπαρ’ με σουμά σ’, να τερώ ντ’ ευτάς

και-ν όλον τον κόσμον συγχωράς.

ΧΚ

Τη σεβνταλή η καρδία

Χ. Σημαιοφορίδης, Γ. Τσαβδαρίδης -
Τη σεβνταλή η καρδία

Τη σεβνταλή-ν η καρδία

έχει δύο αυλάκια,

ας σ’ έναν τρέχ’νε αίματα

κι ας σ’ άλλο τα φαρμάκια.

Επωδός:
Τρώει ο λύκον την κερβάναν

κι όλον το καλόν το χτήνον,

πόσα βραδάς εμόνασες

εμέν’ τον Κωνσταντίνον.

Σεβντάν έχω σεβντάν πουλώ

άι σεβνταλής γυρίζω,

σεβντάν έχω ’ς σην καρδία’ μ’

και πώς να ταγιανίζω.

(Επωδός)

Τον σεβνταλήν τον άνθρωπον

εγώ πολλά λυπούμαι,

εδέβεν ’ς σο κιφαλόπο’ μ’

’κί ͜επόρ’να ν’ εκοιμούμαι.

(Επωδός)

Σεβνταλής όντες αρρωσταίν’

’ς σο γιάν’ ατ’ ξάι μη πάτε,

αφήστε ͜ατόν ας υποφέρ’

ας πάει ψοφάει και χά’ται.

(Επωδός)

ΧΚ

Τη θάλασσας το νερόν

Γώγος Πετρίδης -
Τη θάλασσας το νερόν

Τη θάλασσας το νερόν

αλικόν έν’ αλικόν,

τη κουτσής το φίλεμαν

’ς σον πεκιάρ’ έν’ γιατρικόν.

Μάννα η νύφε τ’ εμόν

ατέ θα φέρτ’ σε νερόν,

’ς σα ξύλα-ν ατέ θα πά’͜ει

ήνταν λες ατέν θ’ ευτά’͜ει.

Κόρτσοπον τίνος είσαι

μήλον κόκκινον είσαι,

παχυμένον κι έμορφον

μασεμάτικον είσαι.

ΧΚ

Τη θάλασσας το νερόν

Αχιλλέας Βασιλειάδης -
Τη θάλασσας το νερόν

Τη θάλασσας το νερόν

αλικόν έν’ αλικόν,

τη κουτσής το φίλεμαν

’ς σον πεκιάρ’ έν’ γιατρικόν.

Ν’ αηλί εμέν ν’ αηλί

’ς σο κιφάλι’ μ’ κάτ’ λαλεί,

έμορφον που θα φιλεί

πάντα θα παρακαλεί.

/

άσκεμον που θα φιλεί

την μανίτσαν ατ’ ν’ αηλί.

Φτύσον τον δάβολον

και-ν άρ’ έλα με τ’ εμέν,

ο κόσμον έν’ ψεύτικον

ο θάνατον αναμέν’.

ΧΚ

Τ' αρνόπο' μ' εβοτάνιζεν

Νίκος Παπαβραμίδης -
Τ’ αρνόπο’ μ’ εβοτάνιζεν

Τ’ αρνόπο’ μ’ εβοτάνιζεν

κι εγώ επενερύνα,

τα κόκκινα τα μάγλοπα ’τ’ς

εκλίσκουμ’ κά’ κι εφίλ’να.

Εσύ κορτσόπον έμορφον

νασάν που θ’ απαντά σε,

νασάν π’ ευρίκ’ σε μαναχόν

φιλί φιλί χορτά’͜ει σε.

Άρ’ είσαι πολλά έμορφον

και πολλά φωταγμένον,

το πόι’ σ’ εροθύμεσα
ντο έμ’ αγκαλασμένον.

Αφιερωμένο στον παππού μου, ο οποίος, μη όντας Πόντιος αλλά 
μεγαλώνοντας ανάμεσά τους, μου έμαθε αυτό το τραγούδι.
XK

Πού είσαι και 'κί φαίνεσαι

Γώγος Πετρίδης -
Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι

Πού είσαι και ’κί φαίνεσαι και τ’ ομμάτι’ μ’ αραεύ’ σε /

πού είσαι και ’κί φαίνεσαι και τ’ ομμάτι’ μ’ και-ν αραεύ’ σε,

ατό και το μαύρον το λετσέκ’ και-ν άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε /

και-ν ατό το μαύρον το λετσέκ’ άι ντ’ έμορφα-ν ιγεύ’ σε.

Ατό και το μαύρον το λετσέκ’ και-ν άι ντο δέντ’ς χαμελά -ι /

ατό και το μαύρον το λετσέκ και-ν άι ντο δέντ’ς χαμελά -ι,

πασκίμ έν’ και-ν ας σην εντροπή’ σ’ και-ν ας σον εξέρτ’ς πολλά -ι /

και πασκίμ έν’ ας σην εντροπή’ σ’ ας σον εξέρτ’ς πολλά -ι.

Αούτ’ ο κόσμον ψεύτικον και ντ’ ευτάμε και-ν απομέν’ μας /

αούτ’ ο κόσμον ψεύτικον ντ’ ευτάμε και-ν απομέν’ μας,

από καρσίν ο θάνατον κάθεται κι αναμέν’ μας

από καρσίν ο θάνατον κάθεται και-ν αναμέν’ μας.

Ανάθεμα και-ν ανάθεμα και-ν εγώ και-ν αΐκον ζήση /

ανάθεμα και-ν ανάθεμα και-ν εγώ και-ν αΐκον ζήση,

καλλίον με τα χερόπα σ’ και-ν άνοιξον το ταφί’ σ’ -ι
και καλλίον και με τα χερόπα σ’ άνοιξον το ταφί’ σ’ -ι.

ΧΚ

Που αποθάν' 'κί κλώσκεται

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Που αποθάν’ ’κί κλώσκεται

Και που αποθάν’ ’κί κλώσκεται

όι όι ’κί κλώσκεται

βάι ν’ αηλί εμέν’

και που γερά ’κί νεούται

όι όι αμάν αμάν

και που γερά ’κί νεούται

όι όι όι όι.

Και ’ς σην ξενιτείαν π’ ερρωστάιν’

όι όι και π’ ερρωσταίν’

βάι ν’ αηλί εμέν’

και-ν αν κλώσκεται λαρούται

όι όι αμάν αμάν

και-ν αν κλώσκεται λαρούται

όι όι όι όι.

Και ’ς σην ξενιτάν ερρώστεσα

όι όι ερρώστεσα

βάι ν’ αηλί εμέν’

και ’ς σα κρεβάτα κείμαι

όι όι αμάν αμάν

και ’ς σα κρεβάτα κείμαι

όι όι όι όι.

Και-ν εφτά γιατροί τερούνε με

όι όι τερούνε με

βάι ν’ αηλί εμέν’

και-ν όσον την μάννα’ μ’ ’κί ͜είναι

όι όι αμάν αμάν

και-ν όσον την μάννα’ μ’ ’κί ͜είναι
όι όι όι όι.

ΧΚ

Ο ήλιον παίρ' 'ς σον πρόσωπο' σ'

Χρύσανθος Θεοδωρίδης -
Ο ήλον παίρ’ ’ς σον πρόσωπο’ σ’

Ο ήλον παίρ’ ’ς σον πρόσωπο’ σ’

και φωτάζ’ το καρδόπο’ σ’,

κι ο φέγγον όντες ’πιδαβαίν’

έπαρ’ με σ’ εγκαλόπο’ σ’.

Ο πρόσωπο’ σ’ άμον τσιτσέκ’

το πόι’ σ’ ίσον λαμπάδαν,

πουλί’ μ’ ας σα φιλέματα σ’

επαίρα νοστιμάδαν.

Ολίμαυρα τ’ ομματόπα σ’

τ’ οφρύδα σ’ είν’ γαϊτάνα,

αν κείμαι κά’ χωρίς εσέν’

τα νύχτας είν’ γιαβάνα.

Σουμά σ’ πουλί μ’ εκόνεψα

ωράσον λες με ͜οφύγον,

έλα πουλί’ μ’ ας χαίρουμες

η ζωή έν’ ολίγον.

ΧΚ

Κουτσή μελαχρινή

Πόλιος Παπαγιαννίδης -
Κουτσή μελαχρινή

Ε κουτσή μελαχρινή

μόνασον με ένα βραδίν,

τ’ οσπιτόπο’ σ’ ντόισον έν’

η ψη μ’ όλον τ’ εσόν έν’.

Όθεν κεσ’ πάει τ’ αιγίδ’

απ’ οπίσ’ πάει το τσαπίτσ’,

μαννίτσα μ’ αράεψον

σ’ εμένα κιοράν κορίτσ’.

Το ποϊγιόπο’ σ’ έμορφον

φουντουκί’ τσιπούχ’ κιπί,

για κλώστ’ σ’ εμέν’ μερέαν

έλα τουρτουγούν κιπί.*

Τ’ ομμάτα μ’ ελέπ’νε ͜ατό

το καρδόπο’ μ’ λύεται,

το μικρόν τ’ εμόν’ τ’ αρνίν

’ς σον χορόν ευρίεται.

Τ’ αραπάς ι-μ’ το τεκίρ’

στρογγυλά κυλίεται,

σεβνταλίν παιδίν είμαι

το καρδόπο’ μ’ λύεται.

Η παντρεία μίαν έν’

μίαν ους να υπαντρεύ’ς,

πέντε μέρες χαίρεσαι

κλώσκεσαι ξαν’ πουσμανεύ’ς.

*(παραδοσιακός στίχος)
Το ποϊγιόπο’ σ’ έμορφον

φιτάν’ τσιπουγούν κιπί,

για κλώστ’ σ’ εμέν’ μερέαν

σόιλε τουρτουγούν κιπί.

ΧΚ