Τη θάλασσας το νερόν

Αχιλλέας Βασιλειάδης -
Τη θάλασσας το νερόν

Τη θάλασσας το νερόν

αλικόν έν’ αλικόν,

τη κουτσής το φίλεμαν

’ς σον πεκιάρ’ έν’ γιατρικόν.

Ν’ αηλί εμέν ν’ αηλί

’ς σο κιφάλι’ μ’ κάτ’ λαλεί,

έμορφον που θα φιλεί

πάντα θα παρακαλεί.

/

άσκεμον που θα φιλεί

την μανίτσαν ατ’ ν’ αηλί.

Φτύσον τον δάβολον

και-ν άρ’ έλα με τ’ εμέν,

ο κόσμον έν’ ψεύτικον

ο θάνατον αναμέν’.

ΧΚ