Κουτσή μελαχρινή

Πόλιος Παπαγιαννίδης -
Κουτσή μελαχρινή

Ε κουτσή μελαχρινή

μόνασον με ένα βραδίν,

τ’ οσπιτόπο’ σ’ ντόισον έν’

η ψη μ’ όλον τ’ εσόν έν’.

Όθεν κεσ’ πάει τ’ αιγίδ’

απ’ οπίσ’ πάει το τσαπίτσ’,

μαννίτσα μ’ αράεψον

σ’ εμένα κιοράν κορίτσ’.

Το ποϊγιόπο’ σ’ έμορφον

φουντουκί’ τσιπούχ’ κιπί,

για κλώστ’ σ’ εμέν’ μερέαν

έλα τουρτουγούν κιπί.*

Τ’ ομμάτα μ’ ελέπ’νε ͜ατό

το καρδόπο’ μ’ λύεται,

το μικρόν τ’ εμόν’ τ’ αρνίν

’ς σον χορόν ευρίεται.

Τ’ αραπάς ι-μ’ το τεκίρ’

στρογγυλά κυλίεται,

σεβνταλίν παιδίν είμαι

το καρδόπο’ μ’ λύεται.

Η παντρεία μίαν έν’

μίαν ους να υπαντρεύ’ς,

πέντε μέρες χαίρεσαι

κλώσκεσαι ξαν’ πουσμανεύ’ς.

*(παραδοσιακός στίχος)
Το ποϊγιόπο’ σ’ έμορφον

φιτάν’ τσιπουγούν κιπί,

για κλώστ’ σ’ εμέν’ μερέαν

σόιλε τουρτουγούν κιπί.

ΧΚ